Marijke, Korporaal 1, loopt al voor de zesde keer mee met Walk4Veterans. “Mijn moeder liep al een jaar eerder mee. Ze nam me mee naar de afsluiting van het evenement en zo ben ik ‘besmet’ geraakt met het ‘Walk4veterans-virus’!”, aldus Marijke.

“Iedereen heeft recht op een maatje,
eentje die je helpt door dik en dun!”

Sinds 2010 werkt Marijke voor Defensie, momenteel bij 110 Transportcompagnie van de Koninklijke Landmacht op legerplaats Stroe.. Ze wil graag naar de KMS om zo door te kunnen blijven groeien binnen Defensie. “Of ik militair blijf tot aan mijn pensioen, dat weet ik niet. Voor nu past het goed bij mij en bij mijn ambities”, vertelt Marijke.

In 2019 vertrok ze naar Mali met de laatste lichting Nederlandse militairen, omdat de missie aldaar toen stopte. “Het was een prachtige ervaring! We waren daar met een kleine, hechte club en en hebben veel samengewerkt met de Noren, Duisters, Zweden en met de lokale bevolking”, herinnert Marijke zich. Ze had veel steun aan haar sergeant-majoor die al meerdere missies achter de rug had. Met hem kon ze goed praten over alle ervaringen en hij gaf haar de steun die ze nodig had. “Een fijne collega die ik altijd kan bellen mocht het nodig zijn!” aldus Marijke.

Omdat ze ten tijde van de Walk4Veterans 2019 in Mali was, besloot Marijke om daar ter plekke een eigen ‘Walk’ te organiseren. En met succes! Bijna het hele kamp liep mee, zowel de Nederlanders als de Zweden, Duitsers, Noren en zelfs een Bosniër en een Fin. Ze liepen met elkaar 10 kilometer in de benauwde, plakkerige atmosfeer van het regenseizoen in Mali. De keuken van het kamp sponsorde hen in de vorm van drankjes en versnaperingen.

“Ik ben een mooie ervaring rijker met de missie in Mali en had het voor geen goud willen missen. Om mij heen zie ik dat het ook anders af kan lopen”, zegt Marijke. Soms lijken missies achteraf niet te zijn gelopen zoals verwacht. Of ontstaat er zelfs het gevoel dat alles voor niets is geweest. Dat is heel pijnlijk na alles wat je ervoor het gedaan en gelaten. Betrokken militairen krijgen dan naast de mogelijke krassen van de missie zelf, ook nog een deuk door het ontstane beeld dat wordt geschetst.

 “Omdat de Walk4Veterans er echt toe doet en ik middenin het wereldje zit, wil ik me graag inzetten om een steentje bij te kunnen dragen aan het welzijn van hen die dagelijks te maken hebben angsten of problemen. Want iedereen heeft recht op een maatje, of dat nu een persoon of een hond is; iemand die je helpt en steunt door dik en dun!”, besluit Marijke.

Help je Marijke helpen? Ga naar haar persoonlijke sponsorpagina en doneer!

Vanaf 26 juni tot en met 11 september a.s. lopen de medewerkers van DataExpert elke dag een stuk voor de veteranen. DataExpert is al meer dan 30 jaar partner van Defensie. Of het nu gaat om Digital Forensics, Data Analytics, Cyber Security of trainingen, we hebben regelmatig contact en denken mee over hoe we de werkzaamheden middels technologie, trainingen en consultancy eenvoudiger maken voor Defensie.

We zien dan ook hoe belangrijk het is dat militairen en veteranen bij thuiskomst goede begeleiding en hulp krijgen.

“Door de intensieve samenwerking met verschillende onderdelen binnen Defensie horen we regelmatig verhalen over de uitdagende werkzaamheden en de impact die deze werkzaamheden hebben op militairen en hun families. We zien dan ook hoe belangrijk het is dat militairen en veteranen bij thuiskomst goede begeleiding en hulp krijgen. Daarom zijn we blij dat we middels het sponseren van het initiatief Walk4Veterans hieraan bij kunnen dragen en hiervoor aandacht kunnen vragen binnen ons netwerk.” aldus Robbert Bakker, CEO van DataExpert.

DataExpert zet zich al meer dan 30 jaar in om het werk van militairen met onze oplossingen te vereenvoudigen. Nu lopen we mee voor het welzijn van veteranen! Klik hier voor de website van DataExpert

“Bon tardi, goedemiddag”, klinkt het als we een Skype-verbinding maken met Louis Coppen. Het is 7 uur in de ochtend voor Louis maar al 13.00 uur ’s middags voor ons want Louis woont op Bonaire. “Bon dia, goedemorgen, Louis”. Louis is aan het hardlopen en mountainbiken voor de Walk4Veterans, de ‘Walk’ gaat hiermee wereldwijd. En dat prikkelt de nieuwsgierigheid: hoe komt iemand op Bonaire er toe om mee te doen aan de Walk4Veterans?!

“Na thuiskomst van een missie draagt de veteraan in zijn/ haar verdere leven, geestelijk, een onzichtbare rugzak mee. Niemand, behalve de veteraan die deze rugzak draagt, weet hoe zwaar deze rugzak is.”

Louis is half Nederlands-half Indisch. Zijn opa was milicien in het Koninklijk Nederlands-Indisch Leger (KNIL) en overleed bij de aanleg van de Birma-spoorlijn. Zijn familie kwam in de jaren ’50 naar Nederland. “In 2018 heb ik een reis naar Indonesië gemaakt en heb ik plaatsen bezocht waar mijn vader gewoond en gewerkt heeft. Het was een prachtige en betekenisvolle reis die me veel inzicht gaf over mijn herkomst, een heuse ‘trip down memory lane”, aldus Louis.

In 1981 vervulde Louis zijn dienstplicht om daarna voor Defensie te blijven werken bij de Marechaussee. Voor zijn werk heeft hij 9 jaar in Seedorf (Duitsland) gewoond en 8 jaar in het Caribisch gebied. In totaal vertrok Louis 7 keer voor een missie, o.a. naar de Sinaï, naar Bosnië en Afghanistan. Zo woonde hij een jaar lang tussen de lokale bevolking in Banja Luka waar hij de Bosnisch-Servische recherche trainde en waar identificatie plaatsvond van mensen die gevonden werden in massagraven.. “Dat was een zware en emotionele missie”, vertelt Louis, “maar ook heel betekenisvol. Voor het rouwproces van de nabestaanden was het heel belangrijk dat zij hun dierbaren konden begraven en wisten wat er met hen gebeurd was”.

In 2015 was Louis een weekend bij Stichting De Basis (tegenwoordig onderdeel van het Nederlands Veteraneninstituut), waarin ondersteuning en nazorg werd verleent aan mensen in een risicoberoep. Hij zag een paar maten terug uit zijn tijd in Bosnië, 22 jaar na dato. “Ik kon aan hun houding en gedrag zien dat de missie zijn sporen nagelaten had, door een bepaalde spanning in houding en gedrag”, herinnert Louis zich. “Iedere veteraan droeg fysiek zijn/ haar militaire rugzak tijdens de missies. Na thuiskomst draagt de veteraan in zijn/ haar verdere leven, geestelijk, een onzichtbare rugzak mee. Niemand, behalve de veteraan die deze rugzak draagt, weet hoe zwaar deze rugzak is.”

In 2019 ging Louis met FLO en liep de pelgrimstocht, de camino, naar Santiago de Compostella en liep hiermee symbolisch van militair naar burger, om zijn rugzak wat lichter te maken. Sinds dit jaar woont Louis weer op Bonaire waar hij aan een 2-jarig project werkt voor het ministerie van Justitie en Veiligheid. Hij las de advertentie voor de Walk4Veterans in de Checkpoint en wilde zich onmiddellijk inzetten voor al zijn collega’s wiens rugzak nog steeds (te) zwaar is. “Ik heb altijd gesport en mijn doel is om met hardlopen en mountainbiken, zoveel mogelijk geld op te halen. Zo hoop ik mijn steentje bij te kunnen dragen aan het lichter maken van iemand anders zijn leven en rugzak”, besluit Louis. 

Steun Louis en doneer!

Moed, daadkracht, menselijkheid en verantwoordelijkheid. Het zijn waarden die goed aansluiten op waarvoor Atos staat. Dat is de reden waarom wij als sponsor de missie van Walk 4 Veterans ondersteunen. Dat is geen toevallige keuze, want Atos werkt als partner nauw samen met het Ministerie van Defensie. In onze rol van partner beschouwen we het als onze verantwoordelijkheid om op verschillende niveaus een positieve bijdrage te leveren aan de samenleving. Gezien ons strategische partnership met Defensie heeft Atos er daarom voor gekozen om als onderdeel van haar beleid op het gebied van maatschappelijk verantwoord ondernemen een thema te kiezen dat hierbij past, en dat is Walk 4 Veterans.

Achtergrond

Atos is sinds eind vorig jaar samen met IBM en Unica aangesloten bij het consortium Athena. Als partners trekken zij samen op bij de bouw van een nieuwe, toekomstbestendige IT-infrastructuur voor het Ministerie van Defensie. Het programma Grensverleggende IT (GrIT) vormt hiervan de basis. Zo ontwikkelt en realiseert GrIT een betrouwbare, veilige en flexibele IT-infrastructuur en dienstverlening voor de komende tien jaar.

Ze hebben veel meegemaakt tijdens missies en dat heeft niet alleen veel gevraagd van deze moedige mannen en vrouwen, maar óók van hun dierbaren.

Als vertrouwde partner voor alle partijen waarmee Atos samenwerkt, wil Atos waar mogelijk ook op maatschappelijk gebied een positief verschil maken. Dat is de reden dat we er voor hebben gekozen Walk 4 Veterans te ondersteunen. Nederland telt zo’n 107.250 veteranen. Mannen en vrouwen van alle leeftijden, die zich hebben ingezet voor vrede en veiligheid in de wereld. Ze hebben veel meegemaakt tijdens missies en dat heeft niet alleen veel gevraagd van deze moedige mannen en vrouwen, maar óók van hun dierbaren.

Bij Atos zijn wereldwijd ook vele veteranen werkzaam die de ervaringen en vaardigheden die zij in het verleden bij Defensie hebben opgedaan, nu op allerlei manieren toepassen in het ons vakgebied: van leidinggeven tot planning en technisch inzicht. Met dit initiatief wil Atos óók hen haar waardering tonen. Atos wil alle Nederlandse veteranen bedanken voor hun inzet en moed. Om onze dankbaarheid en respect uit te dragen, zijn we officieel sponsor van de Walk 4 Veterans.

Over Atos

Atos is toonaangevend in digitale transformaties. Het bedrijf biedt werk aan 105.000 collega’s in 71 landen. Atos is de Europese leider in Cloud, Cybersecurity en High Performance Computing. Zij vervult een voortrekkersrol bij het aanbieden van diensten en producten die zijn gericht op CO2-reductie en richt zich op veilige en duurzame digitale transformaties voor haar klanten.

Het is de missie van Atos om mede vorm te geven aan de toekomst van informatietechnologie. Haar expertise en diensten ondersteunen de ontwikkeling van kennis, onderwijs en onderzoek gebaseerd op een multiculturele aanpak en dragen bij aan wetenschappelijke en technologische excellentie. Wereldwijd stelt de Groep haar klanten, medewerkers en burgers in staat op een bewuste en duurzame manier te leven, werken en zich te ontwikkelen in een veilige informatie omgeving. Klik hier om naar de website van Atos te gaan

Mannen met een missie: dat zijn majoor Erik en adjudant Gerard. Hun missie? Een marathon lopen op 16 juli aanstaande! Ze hebben dat nog nooit gedaan en hebben dat tot voor kort ook nooit geambieerd. “Met deze persoonlijke uitdaging, willen we andere mensen helpen”, aldus Gerard.

“Het zou mooi zijn als de samenleving en de veteranen goed met elkaar uit de voeten kunnen. De samenleving zendt hen uit, de samenleving zou hen na afloop ook weer op moeten nemen“.

– majoor Erik, reservist

Erik en Gerard zijn verbonden aan de School voor Vredesmissies op de legerplaats in Harskamp; de één als instructeur, de ander als kwaliteitsmanager. Alle militairen (en ook met regelmaat burgers en VN-medewerkers) die op missie gaan voor de Land- of Luchtmacht komen bij hen voor een week op cursus. In deze week worden zij zo goed mogelijk voorbereid op hun missie waarbij zoveel mogelijk rekening wordt gehouden met de aard en inhoud van het werk dat komen gaat. Of je nu voor het eerst of voor de vijfde keer op missie gaat, je komt bij majoor Erik in de klas. “Door de mix van jong en oud, ervaren en onervaren mensen in de groep, kom je tot mooie gesprekken en krijg je een goede basis mee om je missie in te gaan”, vertelt Erik. Tijdens de lessen wordt o.a. aandacht besteed  aan onderwerpen als macht en ethiek en stressmanagement. Hierbij wordt het onderwerp PTSS niet geschuwd en worden de missiegangers diverse tools en handvatten gegeven om stress te herkennen en (waar mogelijk) positief om te buigen.

Gerard is sinds 1991 voor Defensie aan het werk. Hij heeft 3 missies achter de rug en is hiermee ervaringsdeskundige. Daarnaast is hij betrokken bij de Invictus Games,  het internationale sportevenement voor fysiek en/of mentaal gewonde militairen, en is hij scheidsrechter bij het (zit)volleybal. Zelf speelt hij ook nog graag een potje volleybal mee. Erik is lange tijd werkzaam geweest in het middelbaar onderwijs, o.a. in Caribisch Nederland. Sinds 2000 is hij als reservist verbonden aan Defensie. Hij is diverse keren voor Defensie in Bagdad geweest en heeft  ook privé heel wat van de wereld gezien. Recent heeft hij een scriptie afgerond  (KU Leuven) over het gebruik van rituelen door geestelijk verzorgers binnen de krijgsmacht. Een van zijn bevindingen was dat het voltrekken van een speciaal ritueel gericht op de terugkeer van veteranen in de samenleving zinvol kan zijn.   

_{Erik en Gerard voor de School voor Vredesmissies}

Beide mannen zijn zich terdege bewust van de gevolgen die een missie op de militair kan hebben. Daarom zetten zij zich vol overgave in om de mannen en vrouwen goed voor te bereiden. Evaluaties nadien en het geven van nazorg is daarbij ook van groot belang. “Sport is een belangrijk hulpmiddel gebleken in de nazorg. Daarom is het ook zo toepasselijk om onszelf middels sport in te zetten voor onze collega’s”, licht Gerard hun initiatief toe. Op een middag in maart, toen Erik en Gerard een rondje hard gingen lopen, ontstond spontaan het idee om middels het lopen van een marathon, geld op te halen voor hun collega’s die geschonden uit hun missie komen. “We volgen een strak 3-maandelijks schema dat opbouwt naar maximaal 14 kilometer aan één stuk hardlopen”, vertelt Gerard. Het schema wordt, vooral door Gerard, strak nageleefd. Bijkomend voordeel is dat hij ook nog eens 15 kilo afgevallen is!

Op 16 juli starten de mannen om 8.00 uur vanuit Harskamp. Als alles volgens plan verloopt, zullen zij rond 12.30 uur finishen in Elburg. De marathon wordt in 4 stukken verdeeld, met steeds een kleine pauze. Hun eigen persoonlijke sponsor, supermarkt Boni uit Elburg, voorziet hen van de nodige versnaperingen. “Het zou mooi zijn als de samenleving en de veteranen goed met elkaar uit de voeten kunnen. De samenleving zendt hen uit, de samenleving zou hen na afloop ook weer op moeten nemen. Dat is een zeer belangrijk aspect voor veteranen! Als wij dit met ons initiatief onder de aandacht kunnen brengen, al is het maar bij een paar mensen, dan hebben we ons doel bereikt. Daar willen we graag ons beste beentje voor voorzetten!”, besluit Erik.

Volg deze mannen via hun Facebookpagina of doneer hier voor Erik en hier voor Gerard!

Mevrouw Singerling, bijna 93 jaar oud, werd de eerste Nederlands kampioen parachutespringen in 1958 en vele sprongen volgden. Zo ook nu. Aankomende zomer gaat ze, hopelijk samen met haar dochter en kleindochter, een sprong maken om net als vorig jaar geld in te zamelen voor veteranen met PTTS (posttraumatische stressstoornis).

Waarom bent u ooit begonnen met parachute springen?
“Ik ben een sportmens. Ik houd van alle sporten en ben er eigenlijk ook altijd goed in geweest. Toen ik 29 jaar oud was opende de allereerste parachute school in Nederland. Ik besloot mij aan te melden voor lessen en in twee weken leerde ik alles over de theorie en maakte ik acht sprongen. Het was prachtig. De vrijheid die je voelt wanneer je springt is fantastisch. Na mijn verhuizing naar Canada ben ik nog even doorgegaan, maar gestopt vanwege mijn toenmalige vriend. Die vond het maar niets.”

“Het vrije gevoel dat parachutespringen mij geeft, gun ik een veteraan met PTSS ook! “

Maar uiteindelijk bent u toch weer gaan springen?
“Klopt. Ik heb gewerkt voor de Koninklijke Marine en lees daarom het veteranenblad ‘Checkpoint’. Daarin las ik dat er elk jaar geld wordt ingezameld voor de hulphonden van veteranen door middel van een sponsorloop, maar er stond ook een oproep bij dat er middels andere manieren geld ingezameld mocht worden. Ik heb gebeld met de vraag of ik mocht parachutespringen om geld op te halen. Helaas duurde het lang voordat ik antwoord kreeg, maar uiteindelijk mocht het! Zo heb ik afgelopen zomer de eerste sprong gemaakt om geld in te zamelen voor de hulphonden. En komende zomer mag ik dus weer.”

Waarom zet u zich graag in voor de hulphonden van de veteranen?
“Ik weet nog goed dat ik de parachutisten bij Arnhem naar beneden zag komen tijdens de Tweede Wereldoorlog. Onze vrijheid hebben we aan hen te danken en dat zal ik nooit vergeten. Daarom zet ik mij graag in voor hen. Zeker omdat de hulphonden de veteranen met PTSS fantastisch helpen. Vorig jaar heb ik ongeveer tweeduizend euro mogen ophalen, maar een hulphond kost 25.000 euro. Ik hoop dit jaar dus samen met mijn dochter en kleindochter nog meer op te kunnen halen!”

Wilt u Nelly sponsoren? Ga dan naar haar sponsorpagina en doneer!

In onderstaande video legt kleindochter Alicia Medley uit waarom ze deze parachutesprong samen met haar oma wil gaan maken:

“I have met a couple of veterans in Lourdes who had dogs to help them with their PTSD. I could see how much the dogs really helped them!”

Als HR-directeur Defensie en brigadegeneraal is Kees de Rijke verantwoordelijk voor het personeelsbeleid van de Koninklijke Landmacht. Daarnaast is hij bestuurslid bij Hulp voor Helden – de stichting die de Walk4Veterans organiseert. Samen beschermen wat ons dierbaar is, dat is zijn drive. De Rijke over onvoorwaardelijke kameraadschap, missies en vrijheid.

“Jaren geleden trok de kameraadschap binnen Defensie me aan en dat doet het nog steeds. Het is lastig om dit gevoel uit te leggen. We trainen samen, gaan samen op missie, doorstaan samen ontberingen en delen lief en leed. Dit schept een diepe onderlinge band. Wat er ook gebeurt; we laten elkaar niet in de steek. Deze vorm van kameraadschap vind je nergens anders. We zijn brothers in arms.

Twee keer ging ik op missie: naar Bosnië en Afghanistan. Ik zag hoe mensen elkaar haatten. In Afghanistan vochten we tegen de Taliban, twee van mijn mannen kwamen om bij een bomaanslag. In Bosnië werd ik gegijzeld en dagenlang in gevangenschap gehouden. Terug in Nederland bleek ik te kampen met een Posttraumatische Stress Stoornis (PTSS). Een zware periode volgde, uiteindelijk leerde ik ermee te leven. Het heeft me veranderd: ik ben serieuzer en rustiger, sta positiever in het leven en kan beter relativeren. De missies lieten littekens achter op mijn ziel – hierin ben ik niet de enige.

“Ik heb grote mannen en stoere vrouwen zien huilen bij het krijgen van een medaille”.

Wie op uitzending is geweest, heeft iets uitzonderlijks meegemaakt. Een militaire onderscheiding ontvangen na je missie is belangrijk voor een militair. Achter ieder stuk metaal schuilt een verhaal. Ik  heb grote mannen en stoere vrouwen zien huilen bij het krijgen van een medaille, het geeft erkenning en waardering.

Het is ook belangrijk dat de maatschappij achter ons staat. De Veteranendag en Walk4Veterans dragen hier aan bij. Dit jaar  hopen we met de Walk4Veterans tienduizenden euro’s voor PTSS-honden in te zamelen. De speciaal getrainde honden helpen veteranen met een trauma. In februari 2013 werd de eerste PTSS-hond gedoneerd, dankzij Hulp voor Helden. Het was toen nog een onbekend fenomeen, maar werd een groot succes. De hulphonden geven veteranen en hun thuisfront een stuk vrijheid terug.

Vrijheid is een groot goed. We zijn er zo aan gewend dat we nauwelijks een beeld hebben van een leven zonder vrijheid. Hoe is het om in bezet gebied te wonen? Niet te kunnen uiten wat je denkt of te kunnen zijn wie je bent? We willen Nederland beschermen tegen oorlogsgeweld, cyberaanvallen of andere crisissen. Voor deze vrijheid staan wij, mannen en vrouwen van Defensie ‘brothers in arms.”

Tekst: Annechien Willering

De ingrijpende gebeurtenissen die Annemarie van den Berg (51) meemaakt in Bosnië in 1994 stopt ze diep weg. Jaren later komen de herinneringen in alle hevigheid terug. Annemarie blijkt PTSS (posttraumatische stressstoornis) te hebben. Ze gaat door een donker dal waar ze – mede dankzij hulphond Yep – weer uitklimt.

Yep en Annemarie zijn sinds de kennismaking onafscheidelijk. “Yep liep gelijk naar me toe en is niet meer van mijn zijde geweken”, zegt Annemarie. Al snel komt de hulphond bij haar in huis. “Die eerste nacht had ik een nachtmerrie over mijn missie in Bosnië. Yep maakte me wakker, kwam bij me in bed en kroop tegen me aan. Ik voelde me direct minder angstig.”

Geen angst
Lange tijd kent Annemarie geen angst. Bij Defensie had ze geleerd emoties uit te schakelen en door te gaan – wat er ook gebeurt. In Bosnië maakt ze veel mee: een dierbare collega komt om, ze wordt gegijzeld en een kogel raakt haar net niet.

Terug in Nederland praat Annemarie er niet over. Pas jaren later, als ze bij de politie werkt, knapt de bom. “Tijdens een gijzelingsoefening werd zogenaamd op me geschoten en raakte ik ‘gewond’. Het was gespeeld, maar voor mij voelde het levensecht. De nachten erop werd ik geteisterd door zwartgallige dromen. Overdag had ik een kort lontje: ik was ongeduldig, snauwde en werd om het minste of geringste boos.”

“Als ik moet huilen, geeft hij mij een dikke lebber”

Ik voelde niets
De klachten nemen toe en al snel volgt de diagnose PTSS (posttraumatische stressstoornis). “Ik durfde niets meer, schrok snel en zat vol met agressie”, zegt Annemarie. “Hele dagen lag ik op bed met de gordijnen dicht, ik leefde in een waas en voelde niets.” Een vriendin van Annemarie staat erop dat ze met zichzelf aan de slag gaat. Ten einde raad zoekt Annemarie professionele hulp en gaat ze praten. “Het duurde een jaar voordat ik uit het diepe dal klom. Langzaamaan leerde ik weer voelen en mijn emoties uiten.”

Nog steeds heeft Annemarie weinig energie en werken kan ze niet, toch ziet ze haar toekomst zonnig tegemoet. “Het gaat goed met me, ik heb lieve vrienden en een geweldige hond. Als ik moet huilen, geeft Yep me een dikke lebber. En als ik bang ben, komt hij tegen me aan liggen. Iedere nacht liggen we lepeltje-lepeltje. Dankzij Yep voel ik me veilig.”

Tekst: Annechien Willering

Maurits Heikoop (47) is instructeur bij Defensie, daarnaast is hij fanatiek duursporter en betrokken bij de Walk4Veterans. Zowel in zijn werk bij Defensie als privé wil hij mensen – letterlijk en figuurlijk – in beweging krijgen. “Het leven wordt beter als je in beweging komt.”

Wat heb jij met sport?
“Bewegen zit in mijn bloed en ik heb het nodig om buiten te zijn, het geeft me een gevoel van vrijheid. Ik loop marathons, ultra-trails, triatlons en extreme triatlons; als het maar uitdagend is. Ik sport het liefst lang, ver, hoog, op diverse terreinen en in afwisselende klimaten. We zijn gemaakt om te bewegen. Natuurlijk niet per se op de manier zoals ik het doe, maar wel om on the move te zijn. Bewegen is belangrijk voor een gezond leven.”

Je bent betrokken bij de Walk4Veterans. Vertel…
“Het is mijn passie om mensen in beweging te krijgen: letterlijk en figuurlijk. Het leven wordt beter als je in beweging komt. Daarom zet ik me ook in voor Walk4Veterans. Normaal gesproken maak ik de wandelroutes, maar door het coronavirus is alles dit jaar anders. Er zijn tientallen bestaande regionale wandel- en trailrunroutes te downloaden via onze website. Alle routes hebben te maken met de oorlog. Daarnaast dagen we mensen uit voor de challenge: loop 75 kilometer binnen 75 dagen en haal minimaal 75 euro op voor een Veteranenhond. Iedereen kan meedoen: wandelaars, trailrunners en mindervaliden.

‘Mede dankzij de inzet van talloze militairen hebben we het hier zo goed’

Geef eens een goede reden om mee te lopen?
Er zijn wel drie redenen: 1. Loop mee voor een PTSS-hulphond voor een veteraan, want zo’n hond kan mensenlevens veranderen. 2. Wandelen is goed voor je gezondheid en de routes zijn bovendien leerzaam en indrukwekkend. 3. Sta stil bij jouw vrijheid. Je hebt het te danken aan mensen die zich er destijds – en nog steeds – voor inzetten.

Wat bedoel je?
Vrijheid wordt vaak gezien als iets normaals. Tijdens de missies zag ik hoe onrecht, indoctrinatie en extreme armoede vrijheid kunnen onderdrukken. Veel mensen hebben geen idee hoe het is om te leven zonder vrijheid en dat er een strijd gaande is om onze vrijheid te waarborgen. Mede dankzij de inzet van talloze militairen hebben we het hier zo goed. Aan vrijheid zit een limiet en het is niet onbeperkt. Daarom is het zo kostbaar.”

Tekst: Annechien Willering

Door PTSS (posttraumatische stressstoornis) raken sommige veteranen de grip op het leven kwijt. Ze ervaren constant stress en voelen zich bedreigd. Een hulphond kan uitkomst bieden. Monique Egbers (57) is trainster bij Hulphond Nederland en zegt: “Een hulphond voelt spanning feilloos aan en brengt rust. Maar… het is geen robot.”

“Veel veteranen met PTSS zijn getekend door wat ze meemaakten op missie”, zegt Monique. “Voordat je op missie gaat, wordt er veel getraind en geoefend. Maar op doodsangsten kun je je niet voorbereiden. Sommige veteranen raken de afschuwelijke beelden van een bomaanslag, gijzeling of ander menselijk leed niet kwijt. Terug in Nederland herbeleven ze de nare ervaringen.”

Vertrouwen terug
Monique komt bij veel van hen over de vloer; ze begeleidt zowel de hulphonden als de veteranen. “Soms hangen er foto’s aan de muur waarop ze trots poseren in uniform. Dit staat vaak in schril contrast met de persoon die voor me zit. Veteranen met PTSS zijn getekend door hun ervaringen, ze zijn op hun hoede, schrikken van harde geluiden en mijden drukke situaties.” Uit ervaring weet Monique dat een hulphond de vrijheid, zekerheid en veiligheid weer kan teruggeven. Zo sprak ze een vrouw die behoorlijk gestrest en gespannen was tijdens de eerste ontmoeting. Monique: “Schuw keek ze om zich heen. Na een intensief trainingstraject werd er een hulphond bij haar geplaatst. Drie maanden later maakten we samen met de hond een wandeling, iets wat ze eerder niet durfde. Ze genoot er zelfs van; de hond had haar vertrouwen gegeven.”

‘Samen met de hond maakten we een wandeling, iets wat ze eerder niet durfde’

Kop op de schoot
Een PTSS hulphond leert kalm te blijven in drukke situaties en spanning aan te voelen. De hond pikt signalen van zijn baasje feilloos op. Monique: “Als die bijvoorbeeld zweet of onrustig beweegt, legt de hond zijn kop op de schoot zodat de cliënt op tijd de rust kan opzoeken. Een hulphond kan zijn baasje ook wekken als die een nachtmerrie heeft of ervoor zorgen dat mensen in de supermarkt op afstand blijven.”

“Het is erg belangrijk dat de hond en cliënt bij elkaar passen. Daarom kijken we hoe ze op elkaar reageren. Gaat dat goed en is er een match, dan volgt er een intensief trainingstraject met de hond en de cliënt. Het is hard werken voor allebei. De hond moet niet het anker zijn waar de cliënt zich aan vastklampt. En de cliënt moet accepteren dat de hond ook weleens een mindere dag heeft; het is geen robot en je krijgt er geen afstandsbediening bij. Een hulphond is niet voor iedereen geschikt.”

Gelukkig zijn er veel succesverhalen. Een veteraan die weer onder de mensen durft te komen.  Kinderen die thuis weer vriendjes kunnen uitnodigen. Of een uitstapje met je partner… “Het maakt me blij als ik zie hoe veteranen die binnenkwamen met angst of onzekerheid, weer met ontspanning in het leven staan. Daar doe ik het voor.”

Tekst: Annechien Willering