‘Laslo houdt me regelmatig een spiegel voor’
Op zijn sponsorpagina staat het er nuchter: “Ik ben veteraan en kreeg in 2014 de diagnose PTSS. In 2016 de Walk4Veterans gelopen. Nu opnieuw, maar met mijn hulphond Laslo. Om andere veteranen te steunen!” Achter die woorden van Robert Ghielen gaat echter een heftig verhaal schuil.
Robert meldde zich in 2000 aan bij de Luchtmacht, waar hij bij de brandweer ging werken. Hij deed dienst op de bases in Volkel en Soesterberg en werd in 2007 en 2009 uitgezonden naar Uruzgan. Tijdens zijn eerste uitzending werd de helikopter waarmee hij onderweg was naar Tarin Kowt, zwaar onder vuur genomen.
Praten
Na zijn contract bij Defensie werkte hij als chauffeur bij een ambulancedienst. Maar tijdens een inzet bij een ernstig ongeval kreeg hij herbelevingen van de traumatische ervaringen in Afghanistan. Deze verdwenen niet nadat hij een andere, minder stressvolle baan vond. Aanvankelijk uitten zijn klachten zich in lichte hartklachten, maar het liep uit op een ziekenhuisopname. Het toeval wilde dat hij op de verkoeverkamer werd verzorgd door een verpleegkundige die zelf ook veteraan is. Deze hoefde maar een paar vragen te stellen, waarna de verhalen loskwamen bij Robert. De reactie van deze oud-collega was even eenvoudig als confronterend: “Praten Robert, je moet praten.”
Alles bij elkaar
Terugkijkend zegt Robert: “Zijn luisterende houding gaf de doorslag. Ik besefte dat ik het deksel van de put moest halen en de emoties benoemen waarvoor ik bang was om ze toe te laten. Zo begon ik in 2014 aan een intensief therapietraject. Nu weet ik dat PTSS een sluipmoordenaar is. Het was niet alleen dat heftige incident in Afghanistan waardoor mijn emmer uiteindelijk overliep, maar alle angst en stress bij elkaar die ik door de jaren heen had opgebouwd.”
Laslo zit er nooit naast!
Na een half jaar wachten waren er trainingsmomenten met hulphonden, om te kijken welk soort en type het best bij hem past. Pas twee jaar later was er de perfecte match. De klik met Laslo was er vrijwel meteen en werd bevestigd toen deze een nachtje bij Robert en Esther thuis mocht logeren. “Direct die eerste nacht maakte Laslo mij wakker.” vertelt Robert. “En ik dacht: ‘Nou zeg, laat me alsjeblieft slapen.’ Pas toen ik de volgende morgen redelijk uitgerust wakker werd, realiseerde ik me dat hij mijn stress had aangevoeld en me voor een herbeleving had behoed.” Nadat Laslo definitief was geplaatst bleek dat opnieuw. Laslo begon op een gegeven moment steeds vaker onhandelbaar gedrag te vertonen. Maar het duurde even voor Robert besefte wat er aan de hand was. “Ik maakte me gewoon veel te druk en Laslo hield me een spiegel voor. Toen ik kalmeerde, begon hij weer te gehoorzamen. Inmiddels weet ik dat hij nooit zomaar bij me komt staan, zijn kop op mijn been legt en me in de ogen kijkt. Het is dan aan mij om tot rust te komen. Want Laslo zit er nooit naast!”
Tekst: Jos Brouwer